zondag 21 juli 2013

Saint Jude's Lynne Jackaman is een 'flowerchild' [interview]

Exclusief interview met Lynne Jackaman (Saint Jude)  door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer en filmpjes van Giel  tijdens het Ribs & Blues Festival 2013 in Raalte op maandag 20 mei 2013. © The Blues Alone? 

Saint Jude is een Londense Soul- en Bluesrock band met een charismatische frontzangeres, Lynne Jackaman genaamd. Ze brachten hun debuutalbum ‘Diary Of A Soul Fiend’ uit in september 2010. Die werd geproduceerd door de voormalige Rolling Stones producer Chris Kimsey. Al gauw bouwde ze een fanatieke fanbase op in hun thuisland Groot-Brittannië. Waaronder niemand minder dan de voormalige Led Zeppelin zanger Robert Plant ("Who is that girl?") en Rolling Stones gitarist Ronnie Wood, die Lynne en haar mannen vergezelde op het podium van de 100 Club in Londen in januari 2010. Maar ook op het vasteland van Europa sloeg het album aan. Met in Nederland onder meer optredens op voornamelijk openlucht festivals als gevolg. Op Waterpop 2010 en op het Highlands Festival in Amersfoort 2011 waren wij van TBA? er ook bij.  Zonder toetsenist maar met de nieuwe gitarist Marcus Bonfanti en het ritmische tandem Lee Cook op drums en Scott Wiber op de bas, speelde Saint Jude ook op de 2013 editie van het Ribs & Blues festival in Raalte. Voor aanvang van dat optreden vonden wij Lynne Jackaman bereidt om backstage een interview te doen. En omdat muziekkenner en ‘flowergirl’ Lynne Jackaman altijd wel in is voor iets anders, vonden we in haar een dankbaar 'slachtoffer' om ons Songtitelinterview eens op uit te proberen.
Ribs & Blues 2013 - Interviews
Hi Lynne, ik wil eens een ander interview concept met je uitproberen. Er zijn veel songtitels en teksten met vraagtekens daarin. Ik geef je steeds een thema en de keuze tussen twee bands/artiesten. De bijbehorende titel is tevens de vraag bij dat thema. Duidelijk?
- Okay, een soort quiz dus, leuk. Met prijzen ook?

Uhh, ja... maar, nee geen prijzen.


Wie ben je? Who Are You? (The Who) of: Who do you think you are? (Spice Girls).
- The Who, zeker weten! Spice Girls is geen rockband en daar heb ik niet zoveel mee. Hmm, wie ben ik? Lynne Jackaman, geboren en opgegroeid in Sidcup, Kent in Engeland. Ik ben al erg jong, ik was 13-14 jaar, begonnen met zingen in jazzcafés, clubs en concertzalen. Jazz, soul en blues voor doelgroepen die gemiddeld twee, drie keer zo oud waren als ikzelf. Ik heb wel even gitaarles gehad maar heb geen speciale zangopleiding genoten. Geleerd door veel te luisteren en veel te zingen, self-supported dus.  

Het begin: How long has this been going on (Ace) of: Do you remember the first time? (Pulp).
- Dan kies ik toch voor Pulp! Britpop, hun teksten en songs zijn altijd erg origineel. Mijn eerste optreden was op 14-jarige leeftijd in een club in Londen met mijn gitaarleraar, dat herinner ik me nog goed ja. Tot m'n 16e jaar trad ik sindsdien een paar keer per week met hem op. En van het verdiende geld weer platen kopen. De stem is al aardig versleten sindsdien, "more roachy".
 Saint Jude
Plaatsen: Why Georgia? (John Mayer) of: Is This The Way To Amarillo (Tony Christie).
- Die laatste doet me erg aan m'n vader denken, dus doe die maar. "London is the place for me", ik woon er m'n hele leven al maar ben zelden thuis. Amerika is nog steeds een doel. We hebben er opgenomen en gespeeld maar ik wil meer, daar werken en wonen misschien.  

Invloeden:
Are You Experienced? (The Jimi Hendrix Experience) of: How many roads must a man walk down: Before you can call him a man? (Bob Dylan).
- Ehmm... ik denk, Bob Dylan om zijn teksten en Hendrix voor zijn gitaarspel. Beide zijn briljant! Dus hier maak ik geen keuze in. Wat betreft de invloeden, ik heb veel opgestoken door te luisteren naar Aretha, Etta, Tina Turner, Sam Cooke, Donny Hathaway, Sam & Dave... de betere soulmuziek, Stax, Motown. Maar ook Led Zeppelin, Queen, Free, Jerry Lee Lewis. Gewoon alle muziek waar ik van ben gaan houden om een bepaalde reden.  

Vrienden: Can We Still Be Friends? (Robert Palmer) of: Why Can't We Be Friends? (War).
- War, ik ben benieuwd wat je wilt weten over vriendschap?

Chris Kimsey - de legendarische Rolling Stones poducer - produceerde jullie debuutalbum, is hij een vriend?
- Absoluut. En voor mij ook een goeroe, adviseur, tweede vader, hij heeft veel voor me betekent ja. En enorm veel invloed gehad op alles wat ik nu doe. "He's one of the good guys!" Ron Wood ook, hij speelt mee op ons album en deed verschillende optredens. En Robert Plant was bij een optreden waar we Traffic songs speelden omdat ik drummer/zanger Jim Capaldi erg hoog heb zitten. Hier spelen we straks ook een song van hem. Maar uhh... ja, Robert Plant zag ons en heeft zich afgevraagd "Who's that girl?" En sindsdien is hij fan van ons.  

Zangeres: Who’s That Lady? (The Isley Brothers) of: Da Ya Think I'm Sexy? (Rod Stewart).
- Dat móet Rod Stewart wel zijn. Om alles wat hij solo gedaan heeft maar vooral met The Faces. Als vrouw word je bekeken, dus hou ik daar rekening mee. Ik vind niet dat ik gewoon met een spijkerbroek op het podium moet komen, show en stijl hoort erbij. Ik houd van aparte kleding uit de jaren zestig en zeventig. Dat is kleurrijk en opwindend. Ik laat veel jurken in die vintage stijl maken op maat.  

Saint Jude
Bezigheden: What's He Building? (Tom Waits) of: Can’t You Hear Me Knockin’? (Rolling Stones).
- Ohw, deze moet ik even aan de jongens vragen hoor: "Gúys, Tom Waits or the Stones? You have to pick one!" [roept ze naar haar bandleden die een paar meter verderop met elkaar zitten te keuvelen - red.] "Stones!" [roepen ze in koor]. Ohh, dat is vast omdat ze Engels zijn, want eigenlijk vinden we deze ook allebei erg goed. Tom Waits is een geweldige tekstschrijver en muzikaal erg vindingrijk. Maar de band heeft beslist: Stones. Bezigheden, ja fulltime muziek maken en "running around". Voorlopig dus geen tijd voor een gezin of een rustig sociaal leven leiden [zegt Lynne toch enigszins sip - red.]  
Ribs & Blues 2013 - Interviews
Radio: What’s the Frequency Kenneth? (REM) of: Do You Remember Rock 'n Roll Radio? (The Ramones).
- Dat wordt The Ramones. Onze live tour in 2010-2011 was getiteld 'Maximun Rock 'n Roll'... eigenlijk is dit weer een vraag voor mijn jongens hè?! [tevergeefs doet Lynne nog een poging om haar bandleden erbij te betrekken - red.] "Come on guys, don't be shy!" [maar de jongens geven geen sjoege, dus vervolgt ze zelf] ... in de UK en de USA hebben we aardig wat airplay op de alternatieve radiostations. In Europa zijn we voornamelijk in Duitsland bekend en op de radio te horen, de rest moet nog volgen.  

Lyrics: Do You Believe In Magic? (Lovin' Spoonful) of: Are We Human Or Are We Dancer? (The Killers).
- Kijk, ik vind The Killers goed, maar dit nummer niet. Dus onbeslist. Ik schrijf mijn meeste teksten zelf. Soms met een co-writer maar ik vind een zekere verbondenheid met een tekst wel belangrijk. Dat kan natuurlijk ook met een cover zoals Jim Capaldi's 'Whale Meat Again', die we zo meteen dus ook gaan spelen hier. Want als performer kan je ook verliefd worden op andermans songs en ondertussen graag willen die zelf te hebben geschreven, ha-ha.  

Fans: How About Us? (Champaign) of: How Am I supposed to Live Without You? (Michael Bolton).
- Met beide artiesten heb ik helemaal niets. Maar het gaat om de titels gelukkig. We hebben in Engeland en Duitsland een behoorlijk fanatieke aanhang met fanclubs ook. Daar proberen we altijd wel wat extra's voor te doen, met meetings en zo. Via de moderne media zoals Facebook en Twitter is de bereikbaarheid door en naar alle fans een stuk makkelijker geworden.  
Saint Jude
Funny songtitles: Can You Do the Hoky Poky? (Cole Porter) of: Who Put The Bop In The Bop Shoo Bop? (The Platters).
- Ha ha, grappige titels ja. Mij wordt wel eens gevraagd of ik bewust songs met titels zoals 'Whale Meat Again' of ons eigen 'Pleased To Meet You' opzoek of schrijf. Maar dat is gewoon toevallig zo, het heeft verder geen betekenis. Je moest eens weten hoe vaak de titel van ons album 'Diary of a Soul Fiend’ wordt geschreven als ‘Dairy of a Soul Friend’, verwarrend blijkbaar ha ha.

Meisjesnamen: Lucille? you won't do your sisters will (Chuck Berry) of: Angie, when will those clouds all disappear? (Rolling Stones).
- De Stones hadden we al gehad dus nu kies ik voor Chuck Berry. Bovendien heeft hij de Stones weer beïnvloed dus is het cirkeltje weer rond. Lucille? you won't do your sisters will, dat is grappig, ik ben een tweeling en mijn zus kan helemaal niet zingen namelijk. Ze is wel erg artistiek, met tekenen en schilderen en zo, dat is dus weer niks voor mij hè. Wat ik van de huidige generatie blueszangeressen vind? Tja, ik ken ze ook niet allemaal natuurlijk. Beth Hart is goed, Dana Fuchs ook, de jongere generatie Engelse en Europese zangeressen ken ik eigenlijk niet zo goed. Het is wel vreemd dat zo'n beetje iedere nieuwe blueszangeres altijd direct vergeleken wordt met Janis Joplin. Maar als er een mannelijk blues zangtalent doorbreekt zal hij niet gelijk te horen krijgen een jonge John Lee Hooker te zijn bijvoorbeeld.  
Ribs & Blues 2013 - Interviews
Regen: Have You Ever Seen The Rain? (Creedence Clearwater Revival) of: Why Does It Always Rain On Me? (Travis).
- Oh, CCR! John Fogerty is één van de beste songschrijvers aller tijden. En een geweldige zanger. Regen, het maakt mensen vaak somber maar mij niet. Ik ben een heel optimistisch, opgewekt en open persoon. Een beetje gek ook soms. Ik ben graag druk bezig en ontdek steeds weer nieuwe dingen. Mijn motto is ook om lief voor elkaar te zijn en om te genieten van het leven, ik ben een ‘flowerchild’: "what goes around comes around".  

Dieren: How Much Is That Doggie in the Window? (Patti Page) of: Who Let The Dogs Out? (Baha Men).
- De wie-Men?! Oh van "Who let the dogs out? Who who who!" Ja, dát ken ik wel. Nee, dan toch Patti Page [zegt ze liefkozend - red.]. Ahhh, ze is deze winter overleden hè. Zou ze ooit geweten hebben hoeveel dat hondje in de etalage moest kosten? Rare vragen waar je eigenlijk mee blijft zitten. Zelf ben ik vegetariër en een groot dierenliefhebber. Ik heb een kat, Angus genaamd. Inderdaad, vernoemd naar Angus Young van AC/DC, en net zo wild als die gitarist.
 Ribs & Blues 2013 - Interviews
Ontwikkelingen: Who Made Who? (AC/DC) of: Who Wants To Live Forever (Queen).
- Ik ben gek op beide bands maar kies toch voor Queen vanwege de diversiteit in hun repertoire. Ze konden rocken zoals in 'We Will Rock You' maar ook als een operakoor zingen in 'Bohemian Rhapsody'. Dat veroorzaakte zeker een nieuwe ontwikkeling in de popmuziek halverwege de jaren zeventig. Nieuwe opnametechnieken en top-40 hits die langer dan 4 minuten duurde (al was dat niet helemaal nieuw natuurlijk). En Freddie Mercury was zéker één van de beste rockband frontmannen ooit.  

Religie: What If God was One of Us? (Joan Osborne) of: Do You Believe in Life After Love? (Cher).
- 'What If God was One of Us? is een prachtige cross-over song 'tussen roots en mainstream, knap gedaan. Maar ik begrijp dat je met deze vraag naar onze bandnaam Saint Jude toe wil toch? Ik begin deze quiz al aardig door te krijgen ha-ha. St. Jude was één van de 12 apostelen van Jezus. Die naam klinkt lekker en het sentiment erachter stond ons wel aan. En er spreekt ook hoop uit hè, dat vind ik tenminste. Bovendien wilde we geen bandnaam met 'the' ervoor.  

Oorlog & Vrede: War, what is it good for? (Bruce Springsteen) of: What's So Funny 'Bout Peace, Love, and Understanding? (Elvis Costello).
- Bruce Springsteen. Hoewel de Elvis Costello titel ook goed klinkt hoor. Hij is een goede schrijver en is ook goed in wat hij doet. Maar ik houd daar niet zo van. Oorlog en vrede is vaak ook afhankelijk van politici die landen besturen. Ik zou zelf niet zo gauw openbaar een politicus steunen, zoals Bruce Springsteen dat bijvoorbeeld met Obama wel doet. Ik zou op dit moment ook echt niet weten wie? Ik wil er eigenlijk helemaal niet bij betrokken raken. Wij Engelsen schrijven veel liever persoonlijke teksten die mensen individueel kunnen opbeuren of steunen. Ik zou ook zo gauw niet weten welke artiest nou onze premier van het Verenigd Koninkrijk, David Cameron dus, zou moeten steunen. Hier heerst een hele andere politieke cultuur dan in Amerika.  
Ribs & Blues 2013 - Interviews
Liefde: What is Love? (Haddaway) of: How Deep is Your Love? (Bee Gees).
- Bee Gees! Ook goeie songschijvers. Over de liefde, ik zei het al eerder hè, ik ben een ‘flowerchild’. Ik had gewoon 20 jaar eerder geboren moeten worden.  

Afscheid: Where Have All the Cowboys Gone? (Paula Cole) of: Can I Play With Madness? (Iron Maiden).
- Ik kies Iron Maiden, één van de beste live bands ooit wat mij betreft. En ze spelen nog steeds samen hè, al bijna 40 jaar. Ik weet nu ook een beetje wat het is om zolang met elkaar onderweg te zijn. Je raakt aan elkaar gehecht en als je dan een bandlid én goede vriend verliest is dat hard en onwerkelijk. Adam Green's bijdrage aan Saint Jude was onmetelijk [de S.J. gitarist overleed in januari 2012 na een langdurige ziekte - red.] Maar de dood is permanent dus het enige dat je kunt doen is het accepteren. Ik schrijf mijn songs nog altijd met Adam in gedachte want hij was ook een échte muziekliefhebber, "he was the real deal".  

Ouderschap: Isn't She Lovely? (Stevie Wonder) of: Have You Seen Your Mother, Baby? (Rolling Stones). 
- Ik denk dat je het antwoord wel weet; Rolling Stones. Zoals ik al eerder bij de 'bezigheden' zei heb ik het nu te druk om een gezin te stichten. Als de tijd er 
rijp voor is wellicht wel.

 

Privé: Are You Lonesome Tonight? (Elvis Presley) of: Are You Strong Enough To Be My Man? (Cheryl Crow).
- Hmm, Elvis. Nee, ik ben niet eenzaam vannacht. Dan zit ik namelijk in een vol vliegtuig naar een volgend optreden.  

Toekomst: What's New Pussycat? (Tom Jones) of: Isn't It Time? (The Babys).
- Tom Jones, een ware legende. Ik neem het hem ook helemaal niet kwalijk dat hij in de jury van The Voice UK is gaan zitten. Want hij IS the Voice! Je ziet het steeds meer dat oudere muzikanten iets met de jongere generatie gaan doen. Om ze het vak bij te brengen uiteraard, maar ook om er zelf jong bij te blijven, daar ben ik van overtuigd. Zoals je wellicht weet, werken wij pas aan ons tweede album. De nummers klinken geweldig maar we hebben nog tijd nodig om het te perfectioneren. Najaar 2013 moet die gereleased worden en tot die tijd kunnen de fans het met de EP 'Ladies & Gents' doen met nieuwe (cover)songs en akoestische tracks plus SJ goodies.

Vertrekken: Should I Stay or Should I Go? (The Clash) of: Are You Gonna Go My Way? (Lenny Kravitz). 
- “Absolutely The Clash with Should I Stay or Should I Go? And I’ll go!” zegt ze tot slot.



Van mij had ze nog wat langer mogen blijven maar ze ging echt. Met nog een optreden op het Ribs & Blues festival en een vliegreis voor de boeg die avond.
Lees hier ons concertverslag door Nicolette Johns.  Saint Jude is binnenkort weer in Nederland te zien op het Pee Rock Festival in Colijnsplaat (26/07/13) en op het Zwarte Cross Festival in Lichtenvoorde (27/07/13). Bekijk hier de volledige fotosets van: - het interview met Lynne Jackaman en - het optreden van Saint Jude tijdens Ribs en Blues 2013.  

zaterdag 13 juli 2013

Gekkigheid rondom de podia [kolom]

It comes in colors everywhere

Dames en heren, jongens en meisjes, ik ben een bevoorrecht mens. Dat mag je wel zeggen als je uit je grootste liefhebberij zóveel plezier kan putten als dat ik dat in de eerste twee weken van juli weer heb gedaan. Veelzijdig en kleurrijk zou ik de evenementen willen betitelen die ik in die 15 dagen mocht bezoeken. Vijftien ja, want de laatste dag van juni tel ik voor het gemak ook nog even mee. Toen begon de zon deze zomer in Nederland pas écht te schijnen en toen was ook de 33e editie van het Haagse Parkpop festival. De zonnebrillen konden eindelijk op de nog bleke neuzen gezet worden. Veelomvattend en levendig (wat gewoon synoniemen zijn van de eerder genoemde termen) zou ik het aanbod en de sfeer dáár willen noemen. Of het door die zon kwam weet ik niet, maar een zweem van roze en andere opgewekte inspirerende kleuren bleef er over die periode hangen. Als een herhalende factor, lees maar eens verder en let maar eens op.

Zelfs De Kraaien in het Zuiderpark doste zich kleurig uit in geel-groene tenues. Zanger Barry Hay ontdeed zich van zijn gouden oorringen en deed hetzelfde. Heeft vermoedelijk de ballen verstand van het spelletje maar gebruikte een voetbalshirt als schot voor open doel. Hij werd bijgestaan door een Wolff in schaapskleren. Niet te verwarren met de vrijgevige Geldwolf, uhh... Geldof die later nog met zijn band op het podium zou komen. Deze Wolff luisterde naar de exotische naam Pablo en had geen zeven geitjes nodig om zijn sprookje waar te maken. Ook geen oma maar een opa dit keer. Hé die Hay!

Gènig hoor, die Haagse kraaien maar de échte Zwarte Kraaien zagen we een dag later met een rotvaart de Amsterdamse poptempel Paradiso doorvliegen. Om daar na hun derde concert binnen een maand de bezoekers beduusd met suizende oortjes achter te laten. Sure Hard To Handle Babe. Het 'zonnetje van de dag' op Parkpop was Jo Harman. Met de Flower Power uitstraling van Janis Joplin en de charmes (inclusief hot-pants-jeans) van zichzelf. Maar vastberaden om haar carrière als zangeres heel lang vol te blijven houden. In een interview met TBA? toonde ze zich sans gêne en ruiterlijk (maar dan zonder paard).
Zó sta je oog in oog met Blondie zangeres Debbie Harry die 'hét' ondanks haar 68 levensjaren gewoon nog heeft! En die, behalve bij hitsige mannen van middelbare leeftijd, tegenwoordig ook populair is bij de Mokumse homogemeenschap, de pinkrock community. En zó mag je zelf op Dijkrock, het kleinste maar leukste openlucht festival van het Westland, een lokale blondine aankondigen. The beauty en haar beesten: Reneé Brak ("feessie gehàd joh!") met vier heldere geesten van Kraakhelder. Maar, girrrl power en een échte rocksound! Gekleed in het roze. Zij dan. Ik in het wit en soms in het zwart. Want je wilt het publiek niet teveel verwennen door kleur te bekennen.
Julian, de zoon van drogist Van Buuren, die vroeger op de hoek van de straat zat waarin ik woonde, stond donkere gespierde hardcore metalklanken uit zijn gitaar te rammen. Dat krijg je ervan als je vader Bas heet. Dan ga je snarenplukken als een malle. Het medicinale product Oriax is zwaar verslavend, tenzij je er voldoende van in je gaper pleurt. Oordopjes verkrijgbaar bij die plaatselijke drogist. De burgemeester had die niet nodig. Lange tijd leek hij al Oost-Indisch doof voor de roepende Dijkrock organisatie en hun aanhang in de multimedia woestijn. Maar het recht vierde zegen en de volumeknop kon worden opengedraaid. Ver genoeg om @SjaakVanDerTak (also known as: Jack Venderteck) er in zijn achtertuin zelf van mee te laten genieten tijdens zijn Birthday High Tea. Toch bedankt Edelachtbare Heer Van der Tak. Maar vooral thanks to Jan & John (de 2J's), we weten dat jullie je weer de takken hebben gewerkt om niet de ‘sjaak’ te zijn. Dijkrock rules!
Een wit geschminkte joker met de merkwaardige naam Taars zag eruit als een druipkaars, in zijn roze billentikkert. Knotsgek, met z'n witte bek. Maar, het had het gewenste effect ("spelen homo!"). In een smeltkroes van Punk, Psychobilly, Rockabilly en Surf werd de muziek in hoge temperaturen verhit tot boven hun eigen smeltpunt. Voorgeschreven medicijn was dan om een overdosis Psychobillysurf tot je te nemen. Om vervolgens springlevend in een bizarre dodemansrit mee te kunnen jakkeren in hun Coffin Cadillac (die overigens wel in de stalling bleef). Tiedeldiedel-pom-pom deuntjes van Joe - die eigenlijk Joe-Y heet - en de drummer, met een cokehead... hat... cap.


Vrolijkheid kent geen tijd, vooruit met de geit. En over geiten gesproken: tèd voâh meiâh gekkeghèd in duh Dèk. Vèf frisse gastuh uìt duh Haag... ze kwamen een veelbelovende dansrevolutie ontketenen. De PlaygroundKids flirtte wat met twee kleine soul sisters op het podium én poseerde na afloop ook met mijn bloedeigen dochter. Dat mocht, omdat SSDR de MC van dienst allang had ingepalmd met hun stampende en dansbare indierock muziek. Zekeâh wetuh mensen! De Soul Sister Dance Revolution veroorzaakte een omwenteling aan de Dijk. Gelukkig stond die 13e eeuwse dijk na afloop gewoon weer op z'n plek zodat een overstroming van ongenode gasten voorkomen kon worden.

Het minst gekke was nog T.'Extra Large' S. met zijn bluesband. Of het moet de giraffenek toetert geweest zijn waar de saxofonist zijn wangen op bol blies. Dat zag er wel beestachtig bizar uit. Eigen nummers en HendriXXL songs werden er in zomerbluesjes doorheen gejazzt. De Iceman deed goede zaken en lickte zelf lekker mee op zijn Sunburst Fender. GROTE klasse. De uitsmijter van Dijkrock was: /door\. Oftewel muziek van: Slash door Backslash. Een project van één van Westlands topgitaristen, Len Ruygrok. En met zo'n achternaam kan je geen klassieke muziek gaan spelen natuurlijk. Wél klassiekers! Van Velvet Revolver, Slash's Snakepit en uiteraard veel Guns N' Roses.

Len & Co zijn weer terug gekropen naar hun roots dus. Grappig om te constateren dat Lenny een jaar of 17 geleden nog in een Maasdijkse tuindersschuur op ons verjaardagsfeestje stond te pingelen en nu de headLÉN was op het Dijkrock Festival. Welcome to the jungle of Maasdijk! Waar "we want more" blijkbaar hetzelfde betekent als: "Nick en Simon! Nick en Simon! Nick en..." nha-ja laat maar, ze begrepen mekaar en kwamen terug as de brandweer. Môôgguuuh manne! Bar volk, die Westlanders.
De vrijdag erop naar het misschien wel kleurrijkste evenement van Nederland het Port of Rotterdam North Sea Jazz Festival. Waar ondanks de multiculturele bezetting en rijke diversiteit aan muziekstijlen onze voorkeur toch weer uitging naar de blues(rock) en de funk(rock) acts. Dat festivalopener Larry Graham met zijn Graham Central Station een potje kon funken wisten we al een poosje. Dat mochten we ruim een jaar geleden nog eens aan den lijven ondervinden in één van onze vrijetijds woningen De Boerderij. "Je weet nooit waar ‘ie vandaan komt?!" riep 'MC Nile' Howard Komproe verbaasd voor aanvang. Nou wij wisten het wel hoor, vanuit het publiek zoals gewoonlijk. Zonder trommels dit keer maar met witte bas en witte jas. De funky swingende opener met speciale North Sea Jazz tekst was leuk. Het gastoptreden van Level 42's Mark King was al aangekondigd en een medley van de Familie Steen was te verwachten met o.a. ‘Dance To The Music’, ‘Everyday People’ en ‘Family Affair’. Een donkere fotograaf ging er bepakt en bezakt met camera's en telelenzen zo soepel op los alsof hij met Sly Stone zelf op het Woodstock podium stond te dansen. Hoe doen die mensen dat toch? Als ik me volgooi met opbeurende pillen of 12 liter alcohol heb ik nog de ritmiek van een verzakte bulldozer in de bagger. Veel chocolademelk drinken zij m'n opa vroeger altijd, jaja 't zal wel.
Nog voordat dat irritante wijf van Graham op haar slippers het podium zou betreden schoof ik één podium op naar rechts. Alvast een mooi plekkie bemachtigen om een uurtje later de grijze baard van Seasick Steve in m'n oor te kunnen voelen kriebelen. Face to face met het publiek ontstond er plots een hoop consternatie. Stond ik in de weg of zo?! Nee, dr gebeurde wat op het podium naast ons. We deden een paar stappen naar achteren en zagen dat er een oud mannetje met een kroeskop en rond zonnebrilletje naast Larry was komen staan om gitaar te spelen. "Ohw, z'n opa doet mee" zei mijn concertmaat Arjan onaangedaan. Maar toen iemand die in de buurt stond maar bleef roepen: : "prins, prins, dé prins is er!" zei Arjan's vrouw: "oh leuk Willem-Alexander komt binnen, weten ze niet dat die nu koning is soms?" The Artist Formaly Known As Prince (TAFKAP) maakte weinig indruk op ons met zijn korte gitaarriedeltje. Hoe anders had dat kúnnen zijn als 'ie zijn mond had open getrokken. Afijn, veel mensen hadden hem weer 4 minuten live (via een videoscherm) gezien en waren er dagen daarna nog van in de war.
Achteraf deed het voorval me denken aan een gebeurtenis van ruim 31 jaar geleden. Toen kwam er bij een concert in Den Haag ook onverwachts een klein ventje het podium op. Maar die trok zijn grote scheur met rubberen lippen wél open en zong 3 songs live mee! Daar werd terecht nog maanden, nee jaren, over nagepraat en tot op heden heb ik ongeveer 82 keer zoveel 'bezoekers' horen zeggen erbij geweest te zijn dan dat er in dat zaaltje paste destijds. ‘Let It Rock'. Als een John Deere tractor stonden wij een uur later dus mee te ronken en te accelereren bij die hippe hype Seasick Steve. Die ondanks zijn voortschrijdende populariteit als een optrekkende trekker gewoon zichzelf blijft. Zo authentiek als het woord zelf en zo vintage als zijn kleding en instrumenten. Beetje lullen, flessie wijn dr bij (“this song is about the old times you could get drunk for a dollar and wake up with a two hundred dollar headache”). Lekker toch, niet-tan? Samen met drummer dolle hond Dan (Magnusson) maakte hij er een mooi optreden van. En daar was geen noot jazz bij! Al sinds jaar en dag kan het NSJF niet meer zonder de steunpilaren uit de blues- en funkwereld om commercieel succesvol te blijven. Maar ach, wat kan ons het bommen? Zolang het reteswingend is en het dit retegoeie feest niet verknalt.
Omdat op het linker Nile podium de muzikale orgie dusdanig uit de klauwen liep, zijn we tijdens het Santana optreden de frisse lucht gaan opzoeken. Larry deed het eerder die avond met Mark, Prince en Carlos. En Carlos deed het nu weer met Larry. Confessions of ex-hippies was aangebroken. Sinds ze in de Woodstock wei samen een blowtje hebben gerookt vinden ze elkaar helemaal té wauw en peace and love, man. Samen delen samen spelen dus. Het elftal Santana zorgde verder voor weinig verrassingen. Carlos zijn quasi ongeïnteresseerde houding kennen we nu wel en eigenlijk zijn nummers als ‘Black Magic Woman', ‘Oye Como Va’ en ‘Maria Maria’ ook wel. Nee, dan JJ Grey! Als we op het Mississippi plein (een tent kan je het immense afdak niet noemen) aankomen zijn we de enige. Dus weer nestelen we ons vooraan bij het podium waar de restanten van het Ruben Hein optreden worden opgeruimd. Maar als JJ & zijn band Mofro het podium opkomen, loopt het plein in een mum van tijd vol. JJ is goed bij stem, lacht, geniet... een blij mens. Het optreden is natuurlijk veel te kort maar blijmoedig én funky - ja een beetje jazzy zelfs - "Bad Ass Jazz Cats" met een prachtige 'Orange Blossom' en het hilarische ‘Ho Cake’ als afsluiter. Het kleurenpalet van Grey bestaat uit 99 shades of gray. Ook tijdens de rendez-vous in de signeersessie na afloop blijft de man uit Florida opgewekt. Net als Seasick Steve houdt hij van Nederland en wij houden van hem [lees hier ons eerdere interview met JJ Grey]. 

De zaterdag erna - als onze schrijvende en fotograferende TBA? Collega’s Bospop en NSJF verder onveilig gaan maken - reizen wij wederom af naar Amsterdam. Dit na de wereldsteden Den Haag, Maasdijk en Rotterdam gehad te hebben in deze speed meeting zomertour. "How sweet it is!". George Thorogood &the Destroyers kwam ons on the eve of destruction uitleggen hoe je een Rock Party moet vieren. Niet nadat de Zeeuwse Juke Joints een dozijn bluesrock songs van de betere kwaliteit als een heavy chain aan elkaar had geregen alvorens in de nacht terug te keren naar hun Hometown Quaedamme (e/o). Met heldere klappen en bijna in onverstaanbaar Zeeuws dialect lulde drummer/zanger Peter Kempe ook de aankondigingen aaneen. Hoezo authentiek? Ooorr jie me nie?! Veel bekenden in de zaal daar en een Amerikaanse gorilla die het onze fotograaf lastig probeerde te maken. Dat is hem niet gelukt, gezien de bonte verzameling plaatjes die we weer toegeschoven kregen.
Tot zover een relaas van 15 dagen sun 'n fun, rhythm 'n blues, rock 'n roll, heart 'n soul en colors 'n spirits. En dat terwijl mega-acts als de Rolling Stones en Bruce Springsteen & the E Street Band Europa op z'n kop zetten. En het nieuwe festival Roots in the Park te Utrecht ten doop werd gehouden. Natuurlijk had ik dáár ook graag bij willen zijn, maar beleef het zelf en merk hoe kleinschaligheid soms ook GROOTS kan zijn! It comes in colors everywhere, even while you dance in the dark. Geniet!
Foto’s met dank aan: Arjan Vermeer,  José Gallois en Frank van den Ing. Videokanaal The Blues Alone? en van De Muziekzolder.